Ծնվել է
1991 թ․ հունվարի 11-ին Արտաշատում։ Մեծացավ հայրենասիրությամբ ու պարտքի զգացումով։

Հենարանը՝ Հայրենիքը
Հայրենիքն ու ընտանիքը Վարդանի համար առաջին տեղում էին։ Նրա կյանքը կառուցված էր նվիրումի վրա։

Ընտանիքը և ընկերությունը
Ժամանակն անցկացնում էր որդու, զինակից ընկերների հետ։ Ամուսնացած էր եղել, սակայն բաժանվել էր։

Նվիրվածության կերպարը
Ընկերներն ու հարազատները հիշում են նրան որպես հոգատար, բարի և զինվորի համար սիրտ տվող մարդու։ Գիտեր՝ ում հետ ինչպես խոսել։

Երազանքները
Ցանկանում էր ծառայել ու հասնել բարձր բարձունքների։ Զինվորական կարիերան դարձրել էր իր կյանքի ուղի։

Սրտի սովորույթները
Տուն մտնելուն պես մայրիկի տրամադրությունն էր ստուգում։ Խոնարհ էր, ուշադրություն դարձնող, լռին հոգատարությամբ։

Վերջին խոսքը
«Մամ, գիտե՞ք ինչքան զոհեր ունենք, էս պատերազմը ե՞րբ է ավարտվելու… իմ համար չեմ մտածում»։

Վերջին մարտը
2020 թ․ հոկտեմբերի 28, Մարտունի 3։ Չնայած վտանգին՝ հրանոթը տեղադրեց՝ ժամանակը չկորցնելու համար։